Beeld je een vallei in die vier kilometer verderop abrupt wordt afgesneden door een landgrens en een dam. Dit is de vallei die zich voor u uitstrekt en met een einde-van-de-wereld-allure trots bergpassen, handelswegen en herbergen oproept. Achter u bedekt een meer dan manhoge laag sneeuw de bergen, Piz Bernina, Piz Quattervals, Piz Murtaröl, Scima da Saoseo. Hun toppen vormen een grillige lijn waarachter zich een hemel uitstrekt die flink wat Pruisisch blauw bevat, de donkere tint van de verre ruimte waar de lucht ijl is.
Richt je je blik weer op de nulgraad, dan zie je een weg die de golvingen van de vallei volgt. Misschien heet de vallei daarom Via della Val, Valleiweg. Rechts moet u nu een ander soort blauw zien, met de groene tinten van het Livigno-meer. Het duikt inderdaad op, maar het is begraven onder een dikke deken sneeuw die een dikke laag ijs bedekt. Links is de weg beschermd door massieve muren die hele bergen torsen. Wat eronder vliedt, wordt een animatiefilm, een bewegend landschap.
Samengevat, bergen in de verte, recht voor je uit een landgrens, rechts een bevroren meer, onder je een weg en jij in een wagen die je als een schelp omhult.
Ik ben slechts een fluisterende stem, jullie leven in deze beelden.
