Aby dostać się do celu, wystarczy się tam przemieścić. Ale przecież podróżowanie znaczy znacznie więcej.
Podróż to sposób na przeżycie nowych emocji lub obudzenie tych już zapomnianych.
Podróż to przemierzanie świata z pragnienieniem odczucia czegoś wyjątkowego. To uświadamianie sobie, że żyjesz. Podróż to po prostu każdorazowa przygoda, której celem jest odkrywanie w sobie pasji do dźwięków, potęgi natury oraz dreszczyku emocji.
Maserati zwróciło się do pisarza i fotografa, aby ten wyraził swoje emocje poprzez sztukę.
Pierwszym przystankiem tej podróży jest majestatyczne i zmienne terytorium górskie. Tutaj dowiesz się, jak storyteller oraz mistrz świta w narciarstwie Giorgio Rocca przeżył swoją przygodę.
Odkryj razem z nimi PASJĘ DO DŹWIĘKÓW!
Wyobraźmy sobie dolinę, która za cztery kilometry szybko zbacza w dół, ponieważ znajduje się tam tama i granica. A więc przed nami owa dolina, która wraz ze swoim dumnym finis terrae, przywodzi na myśl starożytne skrzyżowania handlowe i pensjonaty. Nad nami góry pokryte śniegiem wyższym niż najwyższy człowiek. Piz Bernina, Piz Quattervals, Piz Murtaröl, Scima da Saoseo – ich szczyty tworzą poszarpaną, irytującą wyobraźnię linię, poza którą już tylko błękitne pruskie niebo, otchłań kosmosu i rozrzedzone powietrze.
Jeśli spojrzeć z powrotem na ziemię, da się zobaczyć drogę, wijącą się nie mniej jak ta w dolinie. Być może z tego powodu nazywają ją Via della Val, czyli w wolnym tłumaczeniu – droga przez dolinę. Po prawej stronie powinno dać się zauważyć nieco inny rodzaj błękitu, zawierający w sobie odcienie zieleni jeziora Livigno... I rzeczywiście, jezioro tam jest, tyle że pokryte grubą warstwą lodu, który z kolei natura pokryła dodatkowo jeszcze śnieżnym puchem. Po lewej zaś stronie jak cisi strażnicy stoją kamienne mury chroniące drogę, na której spoczywają całe góry. Poruszając się pod nimi można odnieść wrażenie, że uczestniczy się w czymś niezwykłym i kreatywnym: cały krajobraz nagle ożywa.
Podsumujmy zatem to, co udało nam się odzwierciedlić: góry nad nami, granica przed nami, droga pod nami, po prawej stronie lodowate jezioro, a my sami otoczeni wnętrzem samochodu.
Ja jestem jedynie szeptem w Twojej głowie, a Ty – osobą, która przeżywa to całym sobą.
Now that you’re living, you can stop imagining. Listen. Don’t go too far: listen to the near space surrounding you. The car’s cockpit enveloping you is the safe womb of a wild animal. Inside there is no instability nor danger, even if it’s a place launched into space, chasing prey which today is just this experience.
But don’t mistake stillness with silence. Listen more carefully, especially when closer to a curve. Eight valves increase their rotational speed as a crescendo makes its way from deep visceral tones, until it growls to higher sharp tones that turn this sound into the result of rationality: the wild animal suddenly transforms into perfection of technology, its sound studied in every detail, the platonic growl of high engine revolutions.
The curve obstructs a view then opens the next; everything is reachable in this skillfully combined cathedral of elements that escort your hands, your body (you are momentum) and your hearing, towards a straightstretch that calls the wild animal. And the wild animal responds. The valves increase their revolutions once again and a slight pressure on your chest invites you to lean into your seat. Now shift your gaze to the mountains: they look like earth’s fingers pointing the direction. Upwards.
Outside, the wild animal howls for you and lets you feel its scratch, but inside you also enjoy this luxury: probing the superhuman limit between absolute silence and a war cry.
Stawiając krok w nietknięty śnieg, ten kruszy się pod podeszwą z miękkim trzaskiem, ten dźwięk obcym jest dziewiczym przestrzeniom; pusta droga kurczy się. Ale pójdźmy dalej niż doświadczenie dźwięków, doświadczmy cielesności.
Stawiając krok w nietknięty śnieg, ten kruszy się pod podeszwą z miękkim trzaskiem, tak obcym przecież dziewiczym przestrzeniom; pusta droga kurczy się. Ale pójdźmy dalej niż doświadczenie dźwięków, doświadczmy cielesności. Wspinasz się na górski odcinek, który prowadzi z powrotem na szlak; powietrze jest świeże i suche i nie wdziera się do ust ostro niczym igła. Zamiast tego, z każdym oddechem pozwala zasmakować słońca. Złożone cząsteczki glukozy ulegają rozpadowi, Twój wysiłek zamiast męczyć ciało, ożywia je, każdy krok stanowi miarę pokonywanej odległości. Nie spalasz energii – Ty JESTEŚ energią. Żyjesz w pełni.
Pod śladami utworzonymi przez Twoje stopy biegnie droga przecinająca grzbiet góry, na którą się wspinasz: patrzysz na nią i nic nie widzisz, słuchasz, ale nic nie słyszysz. Kontynuujesz marsz z zamkniętymi oczami, ciemność splata się z pomarańczowymi smugami, skóra twarzy opala się w słońcu, a jedyny dźwięk dochodzący do uszu to dalej wyłącznie chrzęst suchego i pachnącego śniegu ugniatanego pod stopami.
Następnie, niczym instrument płynnie wchodzący w duet po arii, daje się słyszeć grzmot wirujących smyczków, który powoli gaśnie po nieoczekiwanym wybuchu. Potężny trzepot – nerwowy, ale zachowujący doskonałą harmonię, niczym obliczony chaos lotu szerszenia. Twoje tempo przyspiesza; znasz ten dźwięk, jego pochodzenie i wytworność furii już go słyszałeś. Z bliska.
Znowu grzmot – tak samo łamliwy, tak samo zapalczywy, ale tym razem głośniejszy. W tym momencie otwierasz oczy i odwracasz się: dostrzegasz wysoki, dumnie i zadziornie zadarty nos samochodu przejeżdżającego na zakręcie. Kierowca porusza nim z gracją godną akrobaty przechodzącego po milimetrowej lince, idealnie balansując między kontrolą a swobodą. Silnik i fizyka sił dośrodkowych i odśrodkowych – gdy okiełznane – nie stanowią zagrożenia, a raczej szansę: każdy, kto dzierży w ręku lejce bestii, może się z nią dla zabawy podrażnić. 40-centymetrowe opony ślizgają się po śniegu, wygładzając go niczym pędzel z białą temperą. Kierowca stanowi jedność z ruchem, idealną równoważnią między pustką a pełnią zaaranżowaną przez krajobraz. Są jednym. Oto w jaki sposób człowiek łączy się z siłą tak reaktywną, że sama wydaje się żywa; z dzikim zwierzem, huraganem w ciągłym ruchu, który za sobą pozostawia tylko dźwięk, który fizyka określiła mianem efektu dopplera.
Ta przedziwna hybryda dotrze na szczyt przed Tobą, co nie oznacza wcale, że również nie należy dać upustu swej energii.
Na samej górze widok się zmienia. Trzewia bestii mogą odsapnąć, bicie serca zwalnia, Twoje oczy otwierają się: opierasz stopy na linii, którą szedłeś od początku podróży – linii oddzielającej biel od błękitu.
Na samej górze widok się zmienia. Trzewia bestii mogą odsapnąć, bicie serca zwalnia, Twoje oczy otwierają się: opierasz stopy na linii, którą szedłeś od początku podróży – linii oddzielającej biel od błękitu. Jakże daleka wydawała się ona jeszcze tak niedawno. Ale człowiek zawsze pragnie zmian.
Jesteś na szczycie, oczekując doświadczenia tego, co wkrótce się wydarzy. Jesteś tu tylko Ty, widząc świat poprzez moje słowa. Korona Alp rozciąga się wokół, a biały trójząb Levante dopełnia scenerię niczym portret wyryty na wieki przez człowieka w kamieniu. Poza tym nieruchomym samochodem, niczym gotowym do ucieczki jak dzikie zwierze, jest tu jeszcze człowiek, którego znasz od dawna, chociaż wasze ścieżki nigdy się nie przecięły. Twój wzrok chłonął jego ruchy, ślizgi po śniegu, tańce z grawitacją, wyścigi z ogromnymi maszynami – niczym Odyseusz uciekający przed cyklopem, któremu zdradził fałszywe imię: Nikt. I to właśnie tutaj, w tej alpejskiej scenerii, na wysokości 2400 metrów, w lutowy dzień 2021 roku, owy Nikt staje się jako czysta synteza sprytu, inteligencji, siły, instynktu oraz ambicji. Maserati Levante Trofeo oraz Giorgio Rocca, mistrz świata w slalomie 2006, reprezentują wszystkie te cnoty: niech rozpocznie się pokaz!
Kierowcy i narciarze mówią tym samym językiem. Semantyką lub siłą mięśni – nie ma znaczenia jak zmierzą się ze zboczem, które mają zamiar wspólnie pokonać.
Kierowcy i narciarze mówią tym samym językiem. Semantyką czy siłą mięśni – nie ma znaczenia jak zmierzą się ze zboczem, które mają zamiar wspólnie pokonać. Uśmiech gości na ich twarzach, gdy naśladują własne ruchy na zakręcie; w końcu narty i silnik to tylko różne sposoby na uzyskanie tej samej prędkości, zwiększenia dreszczyku emocji, pełnego doświadczenia życia.
Kierowca i narciarz przerywają rozmowę, krajobraz wypełnia już tylko niezmącony szum wiatru. Niczym cisza przed burzą albo milcząca zgoda narzeczonych. Pojedynek w samo południe.
Teraz podążaj za mną na ubocze – pozwólmy, aby Giorgio Rocca w spokoju zatrzasnął buty narciarskie, a kierowca zapiął pasy samochodowe. Podążaj za mną w stronę, gdzie czeka na nas ratrak: za kilka chwil doświadczymy tańca w samym sercu gór.
Silnik już ryczy, Rocca zapina kask: baw się dobrze i nie pozwól się rozproszyć moim głosem.
Na korzyść narciarza działa grawitacja, na korzyść Levante – silnik V8 o mocy 580 koni mechanicznych. Ale prawdziwe piękno tkwi w sposobie wyzwolenia i wykorzystania przez każdego z nich energii, a na ten proces składają się te same mechanizmy: właściwa trajektoria i dobór siły do ujarzmianej bezwładności; to potrafi odmienić bieg rzeczy. Po przekroczeniu linii startu dno doliny wydaje się zbliżać coraz szybciej, a podczas gdy Rocca zwiększa prędkość, a Levante obroty silnika, zaczynasz czuć powiew we włosach, który powoli zamienia się w wiatr, a ten z kolei – w istną zamieć. Krajobraz wokół jest tak biały, a niebo tak czyste. świat zaczyna się przechylać.
Człowiek i maszyna – ramię w ramię pędzą w dół po zboczu, niczym linijki wiersza napisanego na śniegu; wiersza mówiącego o więzadłach i sterowaniu, mięśniu czworogłowym i zaworach, życiu i technologii zaklętych w dziwnym tańcu kochanków, naśladujących swoje ruchy i uwodzących się wzajemnie. Jesteś w samym centrum tego tańca, pomiędzy wersami wiersza – niczym odkrywca, który przejdzie do historii jako świadek unikatowego spektaklu: człowiek i samochód, dwa ciała sunące po śniegu, jak półbogowie ożywieni przez Prometeusza z krwi i benzyny, z żelaza i mięsa, z otworów wentylacyjnych i nozdrzy. Śnieg spod nart przekomarza się z iskrami z rury, wzlatując wraz z nimi wspólnie ponad ziemię; namacalność równowagi obu tancerzy jest idealnie zsynchronizowana w doskonałych ruchach.
Wszystko trwa krócej niż minutę, ale doskonałość w swej ulotności nie odczuwa konceptu czasu: zna się jedynie z intensywnością, której człowiek nie może w nieskończoność dorównywać. Nawet sam mistrz świata nie jest w stanie tego osiągnąć. Także Ty, chociaż oczy napawają się niewymownym pięknem, nie jesteś w stanie nadążyć. Samochód mógłby, ale bez człowieka jest on niczym serce, które nie bije.
Kiedy wysiadasz z ratraka, odwracasz się i spoglądasz na górę, na której zaczęła się nasza podróż. Sczytujesz z niej właśnie poemat, który właśnie napisałeś; czujesz, że jest on kompletny.
Livigno jest niczym rzut kamieniem, wrócisz zatem po swoje rzeczy i opuścisz ten zakątek świata pokryty skupiskiem białego, zimnego pyłku, szafranu północy.
Livigno jest niczym rzut kamieniem, wrócisz zatem po swoje rzeczy i opuścisz ten zakątek świata pokryty skupiskiem białego, zimnego pyłku, szafranu północy. Wrócisz, pozostawiając mistrza świata pogrążonego w codziennych zajęciach i ćwiczeniach jazdy na nartach, pozostawiając samochód, który pozwolił Ci doświadczyć wdzięcznego pląsu dzikości i piękna. Pozostawisz wiersz napisany na ośnieżonym zboczu pokrytym śniegiem wyższym niż najwyższy człowiek.
Słyszysz w pobliżu muzykę. To DJ tłumaczy wszystkie dźwięki, które wydobywały się w tańcu między śniegiem a niebem, człowiekiem a samochodem, na nuty muzyczne.
Pozostaje jeszcze jedna rzecz do doświadczenia: jakie inne elementy mogłyby być gościnne zarówno dla człowieka i samochodu do tego stopnia, by stać się zaklętą w tańcu i poezji krainą. Ale na to przyjdzie jeszcze czas. Podróż nigdy się nie kończy.
Related stories
It's time for a new luxury revolution
