Piloten en skiërs spreken dezelfde taal. Op enkele meters van jou vandaan wedijveren ze op de afdaling en geen semantisch of fysiek verschil onderscheidt hen van elkaar. Ze glimlachen, imiteren de beweging van de bocht: in wezen zijn ski's en motor slechts een manier om snelheid te creëren, de spanning te ervaren die je levend maakt.
Piloot en skiër zwijgen en alleen de stilte van de lucht vult het landschap. Zoals de stilte voor de strijd of de paringsdans. Een duel onder de hoge zon.
Volg me nu naar de kant. Giorgio Rocca zet zijn laarzen vast in zijn ski's en de piloot doet zijn veiligheidsgordel om. Volg me naar de kant waar een sneeuwscooter op ons wacht: je staat op het punt om de dans te zien vanuit het hart zelf van de beweging.
De motor gromt, Rocca's helm klapt dicht, jij houdt je vast aan de zijstangen van de sneeuwscooter. Concentreer je en vergeet mijn stem.
De trigger voor een skiër is de zwaartekracht, die van een Levante de V8 met 580 pk. Maar de manier waarop ze energie gebruiken en schoonheid scheppen, is van dezelfde materie gemaakt: een feilloos traject, de perfectie van krachten die de inertie temmen en de loop der gebeurtenissen ombuigen. Voorbij de start komt de valleibodem steeds sneller op je toe geraasd, maar terwijl Rocca zijn snelheid en de Levante zijn toeren opdrijft, voel jij de bries in je haren wind worden en die wind een sneeuwstorm. Het landschap is zo wit en de hemel zo helder dat je de wereld ziet kantelen.
Man en wagen dalen zij aan zij de berg af als een gedicht dat in de sneeuw wordt geschreven, een gedicht dat verhaalt over pezen en sturen, spierballen en motorkleppen, leven en technologie, in een conversatie om elkaar te verleiden. En jij staat midden in dat gedicht zoals een ontdekkingsreiziger die de geschiedenis in zal gaan als toeschouwer van een eenmalig schouwspel: een man in de sneeuw en een wagen die kan spelen als een mens, een gesprek tussen halfgoden die gemaakt zijn van bloed en benzine, ijzer en vlees, hijgende luchtroosters en adem. De sneeuwscooter achtervolgt de geisers die bij elke bocht sneeuwkristallen uitspuwen. Het evenwicht dat je voelt, is het resultaat van perfect synchrone bewegingen.
Het duurt allemaal minder dan een minuut. Maar wie ooit beweerde dat perfectie slechts een ogenblik duurt, heeft gelijk: de kracht van perfectie is zo intens dat een mens er maar even tegen kan. Ook een kampioen, en jij ook, met je ogen vervuld van een dergelijke schoonheid. Een wagen misschien wat langer. Maar een wagen zonder mens is als een hart zonder slag.
Stap uit de sneeuwscooter en kijk naar boven, naar het startpunt van je reis en lees het gedicht dat je net zelf hebt geschreven. Je weet dat het af is.
