Verse sneeuw kraakt lichtjes als je erop loopt. Ook geluid kan wordt verleid door het ongerepte, de leegte die zich terugtrekt. Maar genoeg over geluid, het is tijd om je lichaam te voelen. Je beklimt het pad dat naar de piste voert maar de frisse, droge lucht die je inademt, voelt niet scherp aan in je mond. Integendeel, bij elke ademhaling proef je de zon. Je lichaam zet glucose om in brandstof, je stroomt vol nieuwe kracht. Elke pas wordt de maateenheid van de afgelegde afstand. Je bent energie, je leeft.
Beneden, onder de partituur die door je voetsporen wordt geschreven, word je gevolgd door een weg die de kam van de berg die je beklimt doormidden klieft: je kijkt maar je ziet niets, je luistert maar je hoort niets. Je stapt weer door, met gesloten ogen, maar het duister is oranjekleurig, de zon vlijt zich neer op de huid van je gezicht en het enige wat je hoort is nog steeds het geluid van de verse, droge, krakende sneeuw onder je voeten.
Plots, zoals het tweede instrument zich in een duet bij het eerste voegt, hoor je de uitbarsting van de strijkers, een turbine die snel bedaart en overgaat in een krachtige, nerveuze, maar perfect ritmische vleugelslag, zoals die van een acrobatische horzel. Je versnelt je pas, want je kent dit geluid, je weet wat het veroorzaakt en je kent die bekoorlijke drift: ent nog zat je er middenin.
De strijkers barsten weer los, met dezelfde golving en even krachtig maar luider. Dit is het ogenblik waarop je je ogen opent en je omdraait: je vangt nog net een glimp op van de hoge, trotse neus van een wagen die een bocht aansnijdt. Hij balanceert op het flinterdunne koord van absolute beheersing en totale vrijheid. Dankzij de middelpuntvliedende en middelpuntzoekende krachten van de motor vormt dit eerder een kans dan een gevaar: wie achter dit stuur zit, kan het zich veroorloven om precies te doen wat een mens intuïtief niet zou doen: over- en ondersturen. Veertig centimeter brede banden strijken de sneeuw glad zoals een penseel witte verf uitstrijkt. De piloot vormt één geheel met alle bewegingen, is de bekende factor in de lege en volle ruimten waarmee de natuur het landschap indeelt. Eén zijn met het geheel. Dit is de manier waarop je verbinding maakt met een kracht die zo reactief is dat het wel een levend wezen lijkt, een beest, een orkaan die voorbij suist en een geluid achterlaat dat in de fysica dopplereffect wordt genoemd.
Het zal eerder dan jou de top bereiken, maar jij hebt de teugels van je innerlijke paarden ook kunnen laten vieren.
