Men zegt dat de wind die 's nachts over de woestijn raast elke ochtend een ander landschap schept. Alleen wie de woestijn echt goed kent, vindt zijn weg terug, anderen ploeteren door een overvloed aan mogelijkheden.
De stad ligt achter ons. Het diffuse licht van de technologische kathedraal die zich kilometers lang en vierkante kilometers breed uitstrekt, verandert geleidelijk aan in kronkelende strepen die onze weg naar de woestijn verlichten. Al de rest is duisternis en nacht.
De weg voor ons is nauwelijks herkenbaar, de contouren zijn wazig en liggen onder lagen zand zo fijn dat het zich als stof op de wielen en de carrosserie neervlijt.
Het is tijd om het asfalt te verlaten, het zwarte teer van de wegen die we al afgelegd hebben. We buigen af naar rechts voor een andere route, omringd door de duinen en struiken van een mogelijk nieuwe wereld die bestaat uit verschillende gradaties van duisternis. We rijden nog enkele kilometers verder de nacht en de woestijn in, totdat de weg stopt en de hele wereld ons omringt.
